Vastgehouden door wat me breken kan... Verdriet & Verlies

Verdriet en Verlies

Verdriet is een krachtige en universele emotie, iets waarmee we allemaal op een bepaald moment in ons leven worden geconfronteerd, vaak meer dan eens. Ik wil het hebben over het soort verdriet dat ons diep raakt, het verdriet dat we ervaren wanneer we iemand verliezen van wie we houden. Het is een onderdeel van het leven dat, hoezeer we er ook op voorbereid zijn, altijd gepaard gaat met een diep gevoel van definitief verlies. Of het nu verwacht of plotseling is, het moment waarop we iemand verliezen die we koesteren laat een blijvende indruk op ons achter.

Het afscheid nemen van een dierbare is nooit gemakkelijk. Het is een van die momenten in het leven die je altijd bijblijven. Het drukt zichzelf op je geest, een herinnering die je met je meedraagt terwijl je verdergaat. Ieder van ons rouwt op zijn eigen manier en dat is belangrijk om te onthouden. Er is geen universeel model voor hoe we ons zouden moeten voelen of onze emoties zouden moeten uiten wanneer we iemand verliezen. Sommigen ervaren verdriet in een intense, overweldigende golf van emoties terwijl anderen het misschien rustiger verwerken in hun eigen tempo. Sommigen vinden troost in huilen, waarbij ze hun verdriet door tranen loslaten terwijl anderen misschien helemaal geen behoefte hebben om te huilen. Beide manieren zijn natuurlijk. Er is geen “goede” of “foute” manier van rouwen.

Een paar weken geleden stond ik oog in oog met mijn eigen verdriet toen ik afscheid nam van mijn oma. Ze was een buitengewoon persoon, iemand die een diepgaande impact heeft gehad op mijn leven en dat van velen anderen. Een van haar meest opmerkelijke eigenschappen was haar optimisme. Ondanks de uitdagingen die op haar pad kwamen, vond ze altijd een manier om het positieve te zien, om te geloven in een betere morgen. Het is iets wat we allemaal van haar kunnen leren, een les in veerkracht en hoop die ons kan helpen, zelfs in tijden van groot verlies.

Wat mij misschien nog wel het meest heeft geraakt, was hoe ze sprak over wat zij "het grote mysterie" noemde. Voor haar was het leven een wereldje binnen dat mysterie, een deel van een groter geheel dat we niet volledig kunnen begrijpen. Dit idee bood haar niet alleen troost, maar ook een diep gevoel van verbondenheid en betekenis. Zelfs in haar laatste momenten was er geen spoor van angst. Ze liet zich meevoeren, niet door onzekerheid, maar door een gevoel van liefde en geborgenheid.

Haar vertrouwen in dit mysterie, dat onbenoembare iets dat we misschien niet kunnen doorgronden maar soms wel kunnen voelen, heeft me diep geraakt. Het is een herinnering dat er schoonheid schuilt in het onbekende en dat overgave daaraan geen teken van zwakte is, maar van wijsheid. Voor haar was de dood geen einde, maar een overgang, een terugkeer naar die liefdevolle omarming waarvan ze altijd wist dat die er was.

Dit perspectief helpt me, zelfs nu, in het omgaan met mijn verlies. Misschien ligt de les niet alleen in het koesteren van haar optimisme, maar ook in het durven vertrouwen op dat mysterie. Want hoewel het nu niet het moment is om daar dieper op in te gaan, voel ik dat haar inzicht een uitnodiging is: een omarmend gebaar van liefde en rust te midden van verdriet.

Wat ik de afgelopen weken heb geleerd, is dat verdriet niet iets is dat je kunt vermijden of overslaan. Het moet worden onder ogen gezien, beleefd en erkend in al zijn vormen. En terwijl ik rondkeek in de kamer waar we afscheid namen, zag ik zoveel verschillende vormen... Voor sommigen is verdriet een vloedgolf van emoties die niet kunnen worden ingehouden: tranen, snikken, een diep gevoel van pijn. Voor anderen is verdriet meer intern, een stille en persoonlijke ervaring. We huilen niet altijd en dat is ook goed. Het is belangrijk om te begrijpen dat huilen onze gevoelens niet valideert of invalideert. Of we nu huilen of niet, ons verdriet is echt en het is een noodzakelijk onderdeel van het genezingsproces.

We leven in een wereld waar vaak een onuitgesproken druk heerst om “sterk te zijn” of om onze emoties te verbergen. Soms voelen mensen dat ze privé moeten rouwen, uit het zicht, uit angst om beoordeeld of verkeerd begrepen te worden. Maar de waarheid is dat verdriet chaotisch en onvoorspelbaar is. Op sommige dagen lijkt het alsof je het goed kunt verwerken terwijl je op andere dagen misschien voelt alsof je verdrinkt, verdrinkt in verdriet. Het is normaal. Rouwen is een onderdeel van mens-zijn en we zouden niet het gevoel moeten hebben dat we altijd een dapper gezicht moeten opzetten.

Tegelijkertijd zijn er degenen die niet huilen, die hun verdriet op een andere manier verwerken. En dat is ook oké. We zijn allemaal individuen en onze emoties volgen geen vast patroon. Sommige mensen vinden kracht op andere manieren of hun verdriet ontvouwt zich langzaam in de loop van de tijd. Niet huilen betekent niet dat je iemand minder hebt liefgehad of dat je verlies minder belangrijk is. Het betekent gewoon dat jouw manier van omgaan met dat verlies uniek voor jou is.

Het is belangrijk om te weten dat tijdens het navigeren door ons verdriet het net zo belangrijk is om te blijven praten met de mensen om ons heen. Het delen van onze gevoelens en herinneringen kan helpen bij de verwerking en het genezingsproces. Door te praten houden we niet alleen ons verdriet levend, maar ook de gedachte aan de persoon die we verloren zijn. Soms is het nodig om steun te zoeken bij een professional. Dit is niet alleen belangrijk voor onszelf, maar ook voor de mensen om ons heen. Door te praten kunnen we anderen helpen het verlies te begrijpen en gezamenlijk steun te vinden in moeilijke tijden.

Daarnaast is het goed om te weten dat fysiek praten niet altijd noodzakelijk is. Er zijn ook andere manieren om te onderzoeken wat je nodig hebt op het gebied van verwerking, zoals het gebruik van de Luisterkind methode. Dit kan je helpen om inzicht te krijgen in je eigen behoeften en voor wie daar open voor staat, kan het zelfs een manier zijn om opnieuw contact te maken met onze verloren dierbaren. Het is een zachte en liefdevolle manier om verbinding te blijven voelen en steun te ervaren, ook wanneer woorden soms tekortschieten.

Na de eerste schok en verdriet zijn we vaak geconfronteerd met een andere, even moeilijke vraag: "Hoe gaan we verder?"

Het leven, hoe moeilijk het ook kan zijn om te accepteren, gaat door. Zelfs wanneer onze wereld lijkt te zijn gebroken, gaat de buitenwereld door. Mensen blijven hun routines volgen, de zon komt op en gaat onder en wij blijven achter om te ontdekken hoe we verder kunnen leven in een wereld die anders aanvoelt, leger.

Verdergaan betekent niet vergeten. Het betekent niet dat we stoppen met het voelen van het verlies of dat de pijn als bij toverslag verdwijnt. Verdergaan betekent een manier vinden om naast ons verdriet te leven. We laten het niet achter, in plaats daarvan wordt het een deel van ons. De herinneringen die we hebben, de liefde die we voelden en zelfs de pijn van hun afwezigheid, het blijft allemaal bij ons. Maar na verloop van tijd leren we hoe we het anders kunnen dragen.

Na maanden, soms wel jaren, zijn er momenten waarop we onze geliefden het meest missen en bijna weer verdrinken in ons verdriet. Deze momenten zijn ontzettend pijnlijk, maar tegelijkertijd vreselijk waardevol voor ons mens-zijn. Ze laten zien hoeveel we kunnen voelen, hoe diep we van iemand hebben gehouden en hoe groot de leegte is die hun afwezigheid achterlaat. Deze golven van verdriet, hoe scherp en onverwacht ook, zijn een getuigenis van de diepe verbinding die we hadden. Ze weerspiegelen de schoonheid van onze liefde, een band die zo belangrijk was dat die blijft doorklinken, ongeacht hoeveel tijd er verstrijkt. Het herinnert ons eraan dat het een voorrecht is om zo diep te hebben gehouden, zelfs als het ons ook met pijn vervult.

Voor sommigen kan dit proces traag zijn. Het gewicht van verdriet kan in het begin ondraaglijk voelen, maar beetje bij beetje, dag na dag, wordt het lichter. We beginnen weer te lachen, vreugde te vinden in de kleine momenten, het leven te vieren op manieren die de herinnering aan degenen die we verloren eren. Er zullen triggers zijn: bepaalde data, plaatsen of zelfs geuren, die het verdriet scherp terugbrengen. En dat is oké. Verdriet is niet lineair, het eb en vloeit. Maar met de tijd worden die momenten van verdriet iets minder overweldigend en de momenten van vreugde iets frequenter.

Het is belangrijk om te onthouden dat 'verdergaan' niet betekent dat we de persoon die we verloren zijn achterlaten. Ze blijven bij ons, in onze harten en herinneringen. We dragen hun erfenis voort in de manier waarop we ons leven leiden. Misschien nemen we hun vriendelijkheid over, hun kracht of, in het geval van mijn oma, haar onwankelbare optimisme. Op deze manier blijven ze een deel van onze reis, die ons vormt en bepaalt hoe we de wereld tegemoet treden.

Uiteindelijk gaat het leven door en wij ook. Maar we gaan verder op een andere manier, met een nieuw begrip van liefde, verlies en de kracht die nodig is om verder te gaan. Verdriet, in al zijn vormen, maakt deel uit van ons verhaal, maar het is niet het einde. Het leven, zelfs na verlies, blijft mooi en we blijven betekenis vinden, zelfs in het aangezicht van onze pijn. Verdergaan betekent het verdriet niet wissen, het transformeert in iets waarmee we kunnen leven, iets dat ons vormt tot meer compassievolle, veerkrachtige mensen.

Of je verdriet nu gepaard gaat met tranen of stilte, of je nu openlijk huilt of je emoties dicht bij jezelf houdt, herinner dit: jouw verdriet is jouw eigen en het is oké om het te voelen op de manier die goed voor jou voelt. En wanneer de tijd rijp is, weet dan dat het oké is om die eerste stappen vooruit te zetten, het licht weer binnen te laten en weer vreugde in het leven te vinden. Want verdergaan betekent niet loslaten, het betekent de liefde altijd met je meedragen.

Love,

Lighthouse Lizz

In loving memory - Josje Rademakers

Now you are carried back to the sea,

Where many of your mornings began.

With the gentle rhythm of the waves,

You rest, as the sun kisses your face,

And the wind whispers your name.

The ocean holds you now,

Just as it held your spirit in its embrace,

A place of peace where time slows down,

Where memories and love are never far away.

You are part of the tide,

Forever woven into the heart of the sea.

Lizzy